Hokje

De hele dag denk ik eraan; PHOT. De foto die ik vandaag maak en waar ik een verhaal, gedachten of wat voor hersenspinsel dan ook bij heb. Ondanks dat ik vandaag een vrije dag heb, heb ik best veel om handen en werkt mijn hoofd niet mee aan de foto-opdracht van vandaag.

Vanavond heb ik een vergadering of bijeenkomst. Ik ben geen liefhebber van spreken in het openbaar, voor een (grote) groep mensen. Ik krijg het veel te warm en ik voel me er niet prettig en lichtelijk ongelukkig bij. Ik plaats mezelf in een hokje. Het hokje dat “ik kan het niet” heet. Maar worden we niet wijzer door de lessen die we leren? Door het gewoonweg maar te doen en er gaan staan? Gelukkig sta ik er niet alleen, dus helemaal Spaans benauwd heb ik het nu (nog) niet. En kan ook ik het niet leren?

De foto vandaag zie ik als een hokje. Ik zet mezelf erin. Figuurlijk. Maar, note to self, kijk eens goed? Dit hokje heeft openingen. Openingen voor lucht, beweging èn ik heb de mogelijkheid om eruit te stappen. Mijn grenzen te verbreden en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Mezelf te laten zien dat ik ook buiten het hokje prima kan functioneren.

“It’s only after you’ve stepped outside your comfort zone that you begin to change, grow, and transform.” ― Roy T. Bennett

Mezelf kennende wil ik dolgraag buiten het hokje functioneren. Mezelf uitdagen en persoonlijke groei doormaken. Na afloop zal ik een zucht van verlichting slaan, maar zal ik trots zijn op mezelf. En is het even teveel? Stapsgewijs de uitdaging aangaan is goed. En ik weet dat het kan. De veiligheid opzoeken in mijn eigen hokje.

Dit blog is onderdeel van #PHOT (photo on tuesday); een initiatief van Karin Ramaker.