Het ruikt naar voorjaar

Buiten is het koud en grijs. In de kou zie ik mijn adem. Ik ben blij met mijn warme winterjas en de sjaal waar ik bijna in verdwijn. Ik heb mijn snowboots nog niet eerder zoveel gedragen als dit seizoen. De winter is in volle gang. Nu al een paar weken achter elkaar. Alhoewel de witte buitenwereld qua aanzicht niet onaardig is, mag het voor mij wel voorjaar worden. De natuur die ontluikt, de bloemetjes die zich buiten voorzichtig laten zien. De bladeren die langzaamaan weer aan de bomen komen. Het gras dat alsmaar groener lijkt te worden. Maar zover is het nu nog niet.

Er is vooral heel veel kleur. Een heel contrast met de grijze buitenwereld.

Vanmiddag mocht ik alvast een paar weken vooruit in de tijd. Ik aanschouw het voorjaar. De geur van verse (voorjaars)bloemen. De schitterende kleuren sieren de vazen in de winkel. Het valt me op. Er is vooral heel veel kleur. Een heel contrast met de grijze buitenwereld.

Mijn gedachten gaan bij het aanblik de tijd vooruit. Over een paar maanden mogen we weer voorzichtig het voorjaar begroeten. En ieder jaar merk ik dat ik niet alleen ben. De mens (lees: ik) wil weer naar buiten. Fietsen en wandelen in aangenamere temperaturen. De rits van de jas gaat weer eens open. De sjaal nemen we al niet meer mee van huis. De zon wint kracht. En het eerste ijsje van het seizoen? Dat is misschien wel de lekkerste. Als vanzelf tovert de zon een glimlach op een ieders gezicht. En ons humeur kan bijna niet kapot.

Op dit moment is het nog niet zover. Nu moeten we het nog even doen met datgene Moeder Natuur voor ons in petto heeft. En ik kan hier op dit moment wel mee leven. Veranderen kan ik het immers toch niet. En dat ik even mocht ruiken en kijken aan het voorjaar, dat voelt als een cadeautje en neemt niemand me meer af.
Kom maar op. Ik ben er al helemaal klaar voor.

Dit blog is onderdeel van #PHOT (photo on tuesday); een initiatief van Karin Ramaker.