De winter op zijn mooist

Ik voel de kou op mijn gezicht snijden, wanneer ik tegen kwart voor acht naar buiten ga. Ik kijk om me heen, het is nog rustig buiten. Iets verderop hoor ik het gepraat, gezang en het getimmer van de bouwvakkers.

Ik loop met Pip over het bruggetje richting het park. Ik kijk over de rand schuin naar beneden. De eenden zwemmen in het koude water. Zij worden hier niet anders van. Ik laat Pip over de rand van de brug kijken naar de eenden en meerkoeten. Haar voorpoten rustend op de gemetselde rand. Het ene moment kan ze gefascineerd naar naar de dieren in het water kijken en een ander moment boeit het haar niet en springt ze naar beneden. Terug op haar vier poten.

We lopen verder. Door het smalle pad verder richting het park. Ik voel de warmte van mijn adem in mijn sjaal. Ik heb me goed ingepakt, want het is erg koud. Het gras heeft een witte laag en knispert onder mijn voeten. Ik kijk in de verte en zie de roodoranje gekleurde zon door de bomen schijnen. Ik denk wat ik elke dag denk: wat zijn de ochtenden mooi! Alles ontwaakt en komt in beweging. Het is alweer een stuk lichter dan een maand terug. Het is goed merkbaar; we gaan de goede kant op richting het voorjaar.

De komende week is er een flinke kou voorspeld. Ik vind het prachtig en ik geniet hiervan. De straten zijn schoon. Ik loop niet als een stijve hark bang om te vallen, want glad is het niet. Ook knispert er geen sneeuw onder mijn voeten. Van mij mag de winter op deze manier wel even aanhouden. Zo vind ik de winter op zijn mooist.

Dit blog is onderdeel van #PHOT (photo on thursday); een initiatief van Karin Ramaker